Van Ushuaia naar Bolivië

In Ushuaia neem ik om 5.00 uur in de morgen de bus naar het havenstadje Puerto Natales in Chile om vandaar het nationale park van Torres del Paine te bezoeken. Een hoop mensen die ik ondertussen heb leren kennen in Ushuaia zitten ook op dezelfde bus. Op één of andere manier maakt dat ons lot draagbaar als we terug het éentonige Patagonische landschap induiken. De bus rijdt in Tierro del fuego op de grens van Argentinië met Chili en regelmatig zie ik langs de kant van de weg kleine houten paaltjes met rode vlaggetjes. De rode vlaggetjes duiden de plaatsen aan waar er nog mijnen liggen, een erfenis van een vroeger Argentijns - Chileens conflict over het Beagle-kanaal. Ik mis in Punta Arenas vlak over de grens in Chili de aansluiting op een bus naar Puerto Natales en ben verplicht om ter plaatse te overnachten. In Puerto Natales bereid ik me voor op een meerdaagse trektocht doorheen het beroemde Torres del Paine nationaal park. De mogelijkheden gaan van een éendagstocht tot een cirkelvormige tocht van 8 dagen waarbij je al je eten en vooral een windbestendige tent moet meenemen. Het weer voorspelt echter niet veel goeds dus ga ik voor een vijfdaagse tocht met overnachting in berghutten. Bij mijn voorbereiding ga ik vooral langs kleine winkeltjes omdat je er altijd veel meer mee maakt dan in een saaie supermarkt. In zo'n winkeltje koop ik een klein kookpotje van een 90-jarige man die het belangrijker vindt een foto uit 1954 te tonen toen hij met enkele vrienden net een poema had geschoten. De tijden zijn wat dit betreft hier gelukkig ook veranderd en de jacht is sinds 1996 hier officiëel op dit dier verboden. Alhoewel ik mij afvraag of dit in de praktijk ook toegepast wordt op de tienduizend hectare grote estancia's. De parkwachter verduidelijkt hoe ik mij moet gedragen als een poema op me afkomt. Je moet je o.a. groot maken door je rugzak boven je hoofd te heffen terwijl je vooral hard moet roepen. Als hij dan nog niet weg gaat, moet je stenen richting het dier gooien en vooral nooit vluchten. Volgens mij is de praktijk toch iets moeilijker dan de theorie. Een bus brengt ons naar de verschillende vertrekpunten in het park. Ik stap op het laatste vertrekpunt uit en gelukkig doet een jong Duits koppel dat ook zodat ik niet alleen 20 km door de brede vallei moet wandelen. Het is nl. erg koud, winderig en nat. En de wind doet hier eigenaardige dingen, volgens de inwoners van Puerto Natales. In Puerto Natales hadden ze nog gewaarschuwd een zonnebril te dragen omdat de wind gemakkelijk kleine steentjes in je gezicht gooit. Op het einde van de eerste dag verbetert gelukkig het weer en naderen we de hut. Ik kook samen met de kampeerders een avondmaal en ga daarna naar mijn kamer in de hut. De wind is nu echter terug fel in kracht toegenomen dat ik vanuit de hut zie dat het water met regelmaat vanuit het meer mee in de lucht wordt gezogen. Op het kampeerterrein is er paniek en mensen zoeken naar zware stenen om hun tentzeilen te verstevigen. Het gebeurt allemaal in de nacht van 20 op 21 december en begin toch wel te twijfelen of dit de voorbode is van het echte einde van de wereld. De volgende morgen is het echter prachtig weer om de tocht in de brede vallei verder te zetten naar gletsjer 'Grey'. Onderweg kom ik weer hetzelfde Duitse koppel van de eerste dag tegen dat vervroegd terugkeert omdat ze door de felle wind de afgelopen nacht geen oog hebben dicht gedaan. De dag erna lig ik wat op een rots te zonnen terwijl ik van honderden meters hoog met donderend geweld blokken ijs van de gletsjers op de bergen naar beneden zie komen. Plots hoor ik mijn naam. Het Duits koppel staat er weer. Ze staan er wat bleekjes bij en zeggen dat ze iets slechts hebben gegeten en een hele nacht hebben moeten overgeven en dus weer geen oog hebben dicht gedaan. De volgende dag sta ik niet te vroeg op om de zonsopgang te zien bij de beroemde naaldvormige rotsen van het park. Vanuit de hut zie ik namelijk dat het te bewolkt is voor dit schouwspel. Ik vertrek later op de dag aan de 25 km lange tocht. Terwijl ik aan het stijgen ben kom ik weer de Duitsers tegen. Ze zijn speciaal om 4 uur 's morgens opgestaan om de zonsopgang bij de torenachtige rotsformaties te bewonderen maar hadden niets gezien. Gedesillusioneerd geven ze toe dat ze blij zullen zijn dat ze terug voet aan wal in Puerto Natales kunnen zetten. Ik blijf echter doorlopen al blijft de bewolking fel overheersen. Op het uitzichtspunt klaart het echter op en na een tijd komen de torens te voorschijn. Op het uitzichtspunt staat een Vlaams koppel uit Kontich ook een aantal foto's te trekken. Ze hebben in 4 maanden Oezbekistan, Australië, Nieuw-Zeeland, Indonesië, Chili en Argentinië bezocht. Aan Vlamingen geen gebrek hier. Het is kerstavond en neem vanuit het park de bus terug naar Puerto Natales. Op kerstdag ga ik dan toch maar uit eten maar de restaurants zijn overladen met toeristen. Eén restaurant heeft nog juist plaats voor 4 personen aan een tafel. Ik sta juist met drie personen aan de deur en we besluiten samen de laatste tafel in te nemen. Naast mij neemt een Amsterdams koppel plaats en tegenover mij zeer toevallig de Vlaams economisch vertegenwoordiger in Chili. Hij werkt op de ambassade in de hoofdstad Santiago en is op zijn beurt het land aan het verkennen. We hebben met vier zo een boeiend gesprek dat we eten blijven bestellen tot het sluitingsuur aangebroken is. 'Als ik in Santiago ben moet ik maar langs de Belgische ambassade gaan voor een rondleiding', besluit hij. Op mijn weg naar het Noorden stop ik nog even in El Calafate om de beroemde Perito Moreno gletsjer te bezoeken. De gletsjer is 60 km lang en heeft aan de monding een breedte van 7 km met daar een hoogte van gemiddeld 60 meter. Het blauwige ijs kraakt voordurend langs alle kanten. Af en toe doorklieft het geluid van bliksemschichten het ijs. Regelmatig vallen blokken ijs met een grote knal in het water. Op het einde van de dag wordt het ijsmonster pas echt actief. Vlak voor onze bus vertrekt vallen torens van 60 meter voor ons in het water. Al bij al toch zeer de moeite waard om dit schouwspel te bewonderen na mijn verblijf tussen de honderden gletsjers op het Antarctische continent. Daarna beland ik in El Chalten om het beroemde Fitz Roy-massief te bezoeken gedurende een 4-daagse trektocht. Het gebied is bekend omwille van de naaldvormige bergen van meer dan 3000 meter hoogte. Een Fransman is er in de jaren´50 als eerste in geslaagd om de hoogste piek te ´beklimmen´. Alhoewel hier nog steeds discussie over is of dit wel een echte beklimming was. De man had naar het schijnt een boormachine van meer dan 100 kilo bij zich. De beruchte boormachine ligt nog steeds op de top. In het hostel heb ik de Noord-Amerikanen een schok bezorgd door te zeggen dat wij in België niet elke dag wafels eten als ontbijt. Tot grote verwondering lijken de Noord-Ámerikanen zeer geïnteresseerd in ons land. Volgende reacties spreken boekdelen. 'Oh Belgium is high on my list' of ' One day I come to taste your chocolate'. Iemand van de Amerikanen had zelfs de lijst van de zes Belgische trappistbieren in zijn GSM opgeslagen. Met de kennis van de Argentijnen over België is het echter povertjes gesteld. Het is zowat hetzelfde niveau als wat de gemiddelde Belg weet over een land als Paraguay. Om Patagonië definitief te verlaten wacht ons een busreis van 2 dagen waarvan een volledige dag op een niet geasfalteerde baan. Gelukkig zit naast mij een ornitholoog uit New York die bij elke vogel die hij vanuit de bus ziet het niet kan laten om zijn vogelgids boven te halen. Dit zorgt voor enige afleiding in de Patagonische steppe. Uiteindelijk beland ik terug alleen in het levendige El Bolson. Het landschap is ondertussen totaal veranderd. Het doet ontzettend deugd om weer weiden met groen gras en koeien te zien. Het fruit is volop rijp en over enkele weken starten hier na de 'miss kleinfruit verkiezingen' de befaamde hopfeesten. Hop is namelijk het belangrijkste gewas in deze streek. In het drukke dorp bevinden zich verschillende micro-brouwerijen waar sterke ambachtelijke bieren (tot 10 procent alcohol) worden gebrouwen. Het bier smaakt goed en heeft alles in zich om mijn opgelopen Patagonië-blues definitief weg te spoelen. Elke avond zijn er optredens in het park voor de vele Argentijnse toeristen die uit Buenos Aires naar hier zijn afgezakt. De grote vakantie is hier nu definitief van start gegaan. Ik heb trouwens de indruk dat de hopfeesten hier al enkele weken vroeger dan gepland zijn begonnen. In de bergen van El Bolson maak ik op aanraden van een Argentijn een trektocht van drie dagen waarvan ik niet echt veel van verwachtte na de spectaculaire landschappen van Torres del Paine en Fitz Roy. Het blijkt echter een prachtige tocht te worden met stevige klimpartijen en een afdaling van 1000 m waarbij je meer je handen moet gebruiken dan je voeten. Maar het beste van al ziin nog de houten berghutten met eigen gebrouwen bier. Aan het einde van de driedaagse tocht zorgt een parkwachter ervoor dat er maar 1 persoon per keer over de hangbrug over de rivier gaat. Al snel blijkt waarom. Ik steek de 50 meter lange brug over en onder mij zie ik tal van ontbrekende, rotte en gebroken planken. De ergernis is groter dan de angst. Typisch Argentinië, denk ik bij mijzelf. Ze zouden hier beter eens een weekend niet met voetbal bezig zijn en alles wat kapot of loshangt in dit land eens repareren. Het zou er al een pak beter uit zien. Maar voetbal is hier prioriteit nr 1. Christina, de president, heeft omgerekend meer dan 1 miljard EUR belastingsgeld aan de televisiemaatschappijen geschonken om al de Argentijnen op elk moment van de dag 'gratis' van voetbal te voorzien op de televisie. Ondanks het feit dat er in het land volgens mij toch nog wel wat andere prioriteiten zijn. In Bariloche vertel ik een Argentijn dat ik van België kom. Hij zegt 'Jullie hebben ook een goede nationale voetbalploeg'. Hij baseerde zijn uitspraak op de beruchte wedstrijd van België tegen Argentinië tijdens het WK in 1986 in Mexico-stad waar de Argentijnen met 2-0 wonnen dankzij de doelpunten van Diego (Maradona). Ik zei hen dat het Belgisch voetbal nu zelfs nog ietsje beter is. Ik ga terug naar Chili naar het plaatsje Pucon dat zowat het mekka is van de avontuursporten in Zuid-Amerika. Na een raftingtocht waarbij iedereen tenminste een keer in de koude gletsjerwater is beland, beklim ik met gids en met materiaal (met o.a. gasmasker) de nabije vulkaan. Op de dag zelf is er kans op onweer dus gaan we met een redelijk tempo over de sneeuw naar boven. Het weer blijft gelukkig redelijk goed en boven is de vulkaan niet al te actief zodat we een rondje rond de krater kunnen maken. Door de steeds draaiende wind krijgen we af en toe een redelijke pak zwavelhoudend vulkaangas te verwerken zodat we het rondje kraterwandelen al kuchend moeten afleggen. Maar het beste is voor het einde: de 3 km lange schuifaf over de sneeuw naar beneden. We doen onze meegebrachte beschermende kledij aan en beginnen aan de afdaling zitten op een stuk stevig plastiek. Mijn enthousiasme wordt tijdens de afdaling zo groot met als gevolg dat ik op het punt waar de sneeuw stopt niet tijdig kan remmen. Ik schuif met serieuze snelheid voorbij de gids die ons beneden opwacht en zie voor mij enkele tientallen meter verder een zwart veld van lavagesteente verschijnen. Dit zorgt uiteindelijk voor een alles behalve zachte landing. De gids is blij dat ik onmiddellijk opsta. Ik hou er dankzij de beschermende kledij enkel een hoop blauwe plekken aan over. Ik verken verder de bergen rond Pucon waar Auracarias (de van bij ons bekende apentreiters) van meer dan 2000 jaar groeien. De zaden (pinones) werden en worden nog steeds door de Mapuche gebruikt in verschillende gerechten. Verder bezoek ik nog in een dorp een Mapuche-gemeenschap en ga ik uit eten in een restaurant waar ik de traditionele Mapuche keuken proef. Na de hoofdstad Santiago de Chile en de wijnstreek van Mendoza bevind ik mij nu op de hoogvlakten in het uiterste Noord-Oosten van Argentinië vlak voor de grens met Bolivië. Ik zei tegen een Fransman die vanuit Bolivië afzakt naar het Zuiden van Argentinië 'Als ge van Patagonië houdt, bent ge er niet geweest'. Hij antwoordde: 'Als ge niet drie dagen op de wc-pot hebt doorgebracht in Bolivië, bent ge er niet geweest'. Misschien liever dat nog dan terug naar Patagonië, denk ik bij mezelf.