Sydney, meer dan een blokkendozenstad.

De laatste week in Nieuw Zeeland ben ik in de universiteitsstad, Dunedin, in het Zuidereiland blijven plakken en ben ik niet meer tot in Christchurch geraakt. De naam Dunedin is afgeleid van de Schotse stad, Edinburgh.
Heb in Dunedin nogeens de toerist uitgehangen en met een heuse tourbus achtereenvolgens de royal albatros kolonie, de zeehonden, geeloogpinguins en de zeeleeuwen aan de kust bezocht. Vooral de royal albatrossen met een vleugelspanwijdte tussen de 3 en 3,6 m maakten een enorme indruk zodat ik de volgende dag samen met Paul uit Engeland terugging om deze gigantische vogels beter te kunnen observeren. Het zijn net sportvliegtuigjes als ze vlak boven je hoofd komen zweven. Daarna een echt vliegtuig genomen richting Auckland om daarna door te vliegen richting Sydney (Australie). De douanecontrole verliep zeer langzaam.
Het oponthoud was o.a. te wijten door een typfout in mijn visum. Dan moesten ze de lichaamstemperatuur meten vanwege de Mexicaanse griep en uit mijn tas haalden ze dan nog een kilogram wit poeder boven. Na chemische analyse in het labo bleek dat het hier ging om goedkoop waspoeder uit Nieuw Zeeland. Ze hadden volgens mij het vermoeden dat ik tot een van de Belgische wielerploegen behoorde. Na deze stresserende 2 uur dan toch een voet gezet in Kangoeroeland. Vanuit de vlieghaven onmiddellijk de trein genomen richting the blue mountains en in Katoomba beland, een dorp op een hoogte van 1000 m. Een thuishaven van de artistieke en de iets rijkere Sydneysider. Dit opmerkelijk gebied is een zeer oude canyonlandschap waar voordurend een blauwe schemering hangt vanwege de reflectie van het licht op de zwevende oliedeeltjes die afkomstig zijn van de duizenden Eucalyptusbomen. De baas van het hostel is gelukkig een fervente avonturier zodat hij me drie dagen achtereen stuurt op tracks waar een normale toerist niet komt. De eerste dag een 7 uur durende tocht naar ruined castle een heuvel omgeven door eindeloos uitstrekkende Eucaluptus wouden. De tweede dag een tocht 700 m diep in de canyon kruipende over verschillende rotspartijen en zoals gewoonlijk was ik weer enkele keren verdwaald. Maar in een canyon moet je volgens mij echt moeite doen om te verdwalen. De derde dag bezoek ik weer gebied maar dan op een andere plek. De Wentworth watervallen waar het water met meer dan 300m naar beneden stort. Gewoon spectaculair. Moe van al dat trampen beland ik in de eerste fatsoenlijke pub na enkele maanden en drink een lokaal gebrouwen amber ale. Niet slecht maar ook dit bier verbleekt als je denkt aan de goddelijke drank die men in de kroegen schenkt in mijn thuisland. Hier ontmoet ook ik 2 afgevaardigden van het koningshuis van Transylvanie die opvallend met een Duits accent spreken. Ze verschieten als ik zeg dat ik 6 maanden heb doorgebracht in Nieuw Zeeland en ze hebben duidelijk medelijden. In hun thuisland, Transylvanie, hebben ze namelijk een loterij met als eerste prijs 1 week Nieuw Zeeland. De tweede prijs is 2 weken Nieuw Zeeland.
Vlak boven de blue mountains nationaal park ligt het Wollemi national park genoemd naar de Wollemi Pine. De beruchte prehistorisch boom waarvan men in 1994 het bestaan van een 40-tal volwassen exemplaren ontdekte. De ontdekking was zo spectaculair omdat deze boomsoort al 100 miljoen jaar geleden voorkwam in de tijd dat de voorvader van de mens nog zo groot was als een muis. De parkrangers willen in het bezoekerscentrum niets kwijt over de juiste plek waar de bomen groeien. Om dichter bij mijn doel te geraken koop ik het 300 bladzijde dikke boek over de Wollemi pine. Jeetje wie kan nu 300 bladzijden schrijven over 1 plant? Weer pech op de eerste bladzijde vermeldt men dat mijn de aanwezige kaarten in het boek met opzet foutief zijn voorgesteld zodat de groeiplek absoluut geheim blijft. Ik houd het bij een documantaire van NGC over de Wollemi pine waarin de documentairemakers van NGC zelf geblindoekt met de helikopter er naar toe vliegen (behalve de piloot natuurlijk). Als je de ontdekking vergelijkt met de dierenwereld is het zoiets als de ontdekking van een dinosaurus. Ookal bestaat die ook wel in de vorm van de tuatare die voorkomt in Nieuw Zeeland an al meer dan 70 miljoen jaar op deze ronde bol rondloopt of beter kruipt. Verder vliegen hier veel papegaaien en parkieten rond en vooral in de dorpen gedragen ze zich als zoals de kraaien en duiven bij ons. 2 Singaporese grieten probeerden me nog te overtuigen om naar de grotten te gaan maar aangezien ik niet echt fan ben van toeristisch uitgebate grotten heb ik de trein genomen naar Sydney. Het is goed om nogeens in een echte wereldstad te zijn na de teleurstellende ervaringen in Honolulu en Auckland. Alhoewel de kleinere steden Wellington en Dunedin ook wel iets hebben. De monorail hangt hier enkele meters boven de grond en kriskast doorheen de straten. Het geeft de stad een futuristisch tint en deze zwevende trein lijkt wel op het eerste zicht thuis te horen in een Batmanfilm. In Sydney bezoek ik de eerste dag het sterrenkundig observatorium en maak een wandelingetje over de bekende harbourbridge van waar je een mooi zicht op op de haven de door een Deen ontworpen overbekende Operahouse. De volgende dag stond het indrukwekkende Joods museum op het programma. Een man die gevlucht was uit een concentratiekamp in Polen verzorgde de rondleiding. In de namiddag bezocht ik het Australisch museum dat voor een deel gewijd is aan de Australische fauna en de cultuur van de aboriginals. Het museum bevat trouwens ook een exemplaar van de Tasmaanse buidelwolf op sterk water. Deze soort is uitgestorven in 1936. Enkele jaren was er een discussie over een experiment om d.m.v. klonen deze diersoort terug te geven aan de aarde. Wegens o.a. te weinig DNA is dit echter niet meer mogelijk. Verder ben ik sushi gaan eten op de door Aziaten ingepalmde vismarkt en een zeer pikante zeewiersoup in Chinatown. In Darling Harbour bezocht ik het aquarium dat voor een groot deel gewijd is aan het grootste zeereservaat ter wereld, het Great Barrier Reef. Goed maar het kan toch niet op tegen het Monterrey Bay aquarium in de USA (volgens mij het beste ter wereld). In deze havenbuurt ligt ook een bijna perfecte replica van de driemaster, de Endeavour, waar kapitein James Cook de Stille oceaan mee rondvaarde. In elke ruimte op de boot wordt de informatie verstrekt door enthousiaste vrijwilligers. Met dit schip wordt nu nog regelmatig de wereld mee bevaren. S`avonds neem ik de ferry richting het centrum en heb een mooi zicht op de verlichte skyline. Door alle het water is de ligging van deze stad gewoonweg schitterend, de moderne architectuur subliem en de tot hier toe bezochte musea van een zeer hoogstaande kwaliteit.
Dit is tegen de verwachtingen in een boeiende stad. Welke andere stad heeft trouwens onder de grond pal in het centrum een 50-meterlang olympisch zwembad?