Indonesia, land van 14000 eilanden (bij laagtij).

Na een moeizame douanecontrole uiteindelijk in het tropische Bali beland waar ik 12 jaar geleden ook geweest ben. De zogezegde Belgische superpaspoorten blijken echter niet zo super te zijn. Door al dat trampen is een fles water gebroken in mijn rugzak en is mijn paspoort volledig nat geweest. Geen probleem om het te drogen maar blijkt nu dat mijn pasfoto (nogal essentieel voor een paspoort) half opgelost is en nu iets weg heeft van een aquarel. Bij de controle tijdens mijn exit uit Austalie zegt een douanebeamte:`kans dat je problemen krijgt`. Bij de landing in Denpasar (Bali) is het zeer druk en bij het wachten in de rij zie ik dat de douanebeambte moeilijk doet bij zowat iedereen. Wonder boven wonder heeft hij bij mij geen enkele opmerking en ik verkrijg zonder problemen een visum voor 30 dagen. Gelukkig ik ben binnen. Dan word ik naar de quarantaineafdeling van de vlieghaven gestuurd en worden de passagiers bestormd door een leger ambtenaren van de dienst gezondheid. Allen hebben ze een geel masker op en bij dit zicht voel ik me al een grieppatient. Ik moet een papier invullen met vragen zoals `heb je H1N1?` of `heb je de laatste 2 weken moeten hoesten?`. Ervoor in het vliegtuig moest ik een blad invullen met vragen zoals `Vervoer je drugs`. Daaronder wordt vermeld: "als je betrapt wordt op drugs riskeer je de doodstraf". En uitvoeren zullen ze. De laatste de 10 jaar zijn er er o.a. enkele jonge Australiers geecuteerd d.m.v. een vuurpeloton. Nu staan er ook een 10-tal op de dodenlijst. De executies gebeuren steeds op de Indonesische anti-narcoticadag. In de bagagehal liggen mijn spullen slordig tussen een hoop koffers. Ik neem mijn rugzak en onmiddellijk word ik meegenomen door 2 controleurs naar een andere ruimte. Ik moet daar alles uitladen en terug inladen. Ik mag uiteindelijk gaan maar een beambte blijft op mijn rugzak zitten en vraagt geld. Ik zeg ik betaal niet niet. Hij zegt: "maar jij komt van Australie, jij moet geld hebben". Hij kijkt me aan en ik zeg ik heb niks. Ik zeg ik kom van het Koninkrijk Belgie en bij ons is dit gedrag niet normaal. Wacht tot ik dit vertel aan onze koning. Na deze woorden schrikt hij, staat op en ik mag door met mijn rugzak. Wat een chaos deze vlieghaven !. De entrees in een land worden blijkbaar steeds moeilijker. Dus dit belooft voor de volgende: Singapore. Het is 23.00 u vooraleer ik buiten sta en de vochtige hitte overvalt me. Het is 29 graden. Een Japanse militair loopt er ook verloren bij want hij heeft ook niets op voorhand geboekt en komt op me af. We regelen geen overnachting bij de luidruchtige aanbieders aan de vlieghaven. Ik heb namelijk een gouden regel `maak geen afspraken aan vlieghaven of op een of ander station`. Ze zijn meestal niet koosjer. We nemen samen de taxi en zigzaggen door de drukke smalle straatjes op weg naar Kuta. We vinden snel een goedkoop hotelletje. Ik ga een Bintang (opvallend goed bier) drinken en in de morgen neem ik een onbijt inbegrepen in de overnachtingspijs van ongeveer 6 EUR. In Sydney kan je een hele dag rondlopen zonder dat je met iemand een woord wisselt. Hier is het een kunst om 5 minuten rond te lopen zonder aangesproken te worden. Meestal willen ze iets verkopen of weten ze een goed idee voor jou maar soms zijn ze ook terecht geinteresseerd. Ze hebben hier ook de neiging om je aan te raken en o.a. schouderklopjes te geven. Ik tracht op het eiland Komodo of Rinca te graken maar dit is een tocht van 2 dagen op een niet echt zeevaardig schip en sommige toeristen komen er beroerd van terug. Misschien blijf ik wat rond hangen op Bali en vertrek naar het artistieke Ubud of Lovina om nogeens boven het rif te snorkelen. Bij het consulteren van het reisbureau legt Uwik uit Oost-Java de situatie uit van de verschillende eilanden en heeft ze kritiek op de politieke leiders. Ze is precies niet echt geinteresseerd om mij een ticket te verkopen en vertelt haar verhaal. Ze is haar ouders Java ontvlucht en heeft een opleiding als leerkracht Engels. Maar ze heeft geen geduld met de jeugd (blijkbaar een universeel probleem) en daarom werkt ze voor dit reisbureau. Ze verdient slechts 60 EUR per maand. `S avonds geeft ze me een rondleiding in de verschillende gebieden van Kuta. De volgende dag charteren we een taxi en bezoeken we de beroemde Tanah Lot tempel met de Heilige slang. Je wordt door de zee geleid om de tempel te bereiken. Ik drink het heilige water uit de bron en krijg een inhuldigingsritueel. Het is opmerkelijk hoe de hindoeistische cultuur ondanks het massatoerisme stand heeft gehouden. Op elke straathoek worden in de morgen mandjes van bloemen en rijst met wierook geofferd om de boze geesten weg te houden. De goden zijn namelijk alom aanwezig op Bali. Vlakbij het hotel is de memorial wall ter nagedachte van de slachtoffers van de bomaanslagen van 12 october 2002. Meer dan 200 mensen, vooral Australiers, werden gedood. De volgende dag is volledig aan kunst gewijd. Uwik en Wayn, chaufeur en leerkracht Engels in Denpasar, zorgen voor een volledige dagtour. We bezoeken het Balinees batikcentrum, zilververwerking in Celuk, het houtsnijwerk in Ubud, de actieve vulkaan en monkeyforest (apenbos). Er wordt hier zoveel kunst geproduceerd. Kunst is zo inherent aan het leven op Bali dat er eigenlijk geen apart woord in het Balinees voor bestaat. In tegenstelling tot de beperkte `fisch and chips` eetcultuur van Nieuw Zeeland is de keuken hier een heus festijn. Van avocado tot mangosapjes, gado gado, rijstschotels met zeevruchten, gefrituurde in deeg gerolde maniokbladeren, zoete zwarte rijst in kokosnootmelk, gebakken banaan met honing,... en het is waar dat je hier nog steeds kunt dineren voor minder dan 1 Eur als je echt wil. Het weer is echter niet zo goed. Ik dacht dat ik in het droge seizoen zou belanden maar regelmatig valt hier een stortbui uit de hemel. De klimaatsverandering heeft hier echter de laatste 10 jaar de seizoenen drastisch door elkaar gegooid, wordt mij verteld. De verschillende scholen hebben allemaal hun eigen uniform met das, meisjes verplicht met vlechtjes en in ruil voor het dragen van uniform moeten de kindjes maar van 7.30 tot 13.00 naar school. De kinderen laten hier vliegers op die hoger dan 1 km in de lucht hangen. Prachtig om te zien. Dit jaar hebben reeds 2 helikopters een noodlanding moeten maken om dat ze verward raakten in de draden van de vliegers. Bali is duidelijk moderner geworden. De eens zo talrijke Bemo-busjes zijn praktisch verdwenen en door de toegenomen rijkdom zijn er veel nieuwe Japanse auto`s en motorfietsen op de baan. Dit leidt tot een enorme verkeersdrukte en ellenlange opstoppingen. Binnenkort vertrek ik naar Java om mijn verjaardag te vieren in Tasikmalaya bij Tedi die in Gent landbouweconomie gestudeerd heeft.
Uw verjaardag vieren in het grootste moslimland ter wereld, dit moet wel de ergste nachtmerrie van een rasechte Vlaams belanger zijn, denk ik. Ok ze roepen mij want ik moet naar het strand voor mijn tweede surfles.


groetjes,

Koen.