De lange droom is voorbij.

Op 2 juni vertrok ik na mijn (langer dan geplande) relax-vakantie op Bali vanuit de busterminal van Ubung (Denpasar) richting Java. Na een oponthoud van een uur want de chauffeur vond het nodig om eerst de bus vol te krijgen vooraleer te vertrekken. Na enkel uren werd hij zenuwachtig en begon voor elke motorfiets te toeteren want anders raakte hij hopeloos achterop met zijn tijdschema. Het gevolg was een continu getoeter. Voor zo`n gedrag steken ze u in Belgie wellicht in den bak en verlies je wellicht je rijbewijs voor je leven. In de avond komen we laat aan in Probolingo en ik wil direct naar de Bromovulkaan voor de zonsopgang. Ze droppen mij ergens langs de baan en niet zoals beloofd aan de busterminal. Ik ben nog geen 5 seconden uit de bus en er komt al een bromfiets op me af. "Hey Boss, Bromo" zegt hij. Ik zeg ja en moet met hem achter op de bromfiets. We belanden in iets dat een soort reisbureau moet voorstellen. De persoon geeft weinig uitleg maar hij wil me naar Bromo brengen en daarna naar Solo. Hij heeft het vooral over geld en geeft praktisch geen uitleg (zaken doen op zijn Indonesich). Als ik een vraag stel zegt hij steeds: "Hey Boss, geloof je me niet ik run deze zaak al 10 jaar". Daarna verdwijnt hij in de nacht en ik vraag me af hoe dit verder afloopt. Ik zit alleen in zijn reisbureau en na 10 minuten stopt een verroeste bus. De chaufeur zegt Bromo en wijst naar achteren ik stap in en rijdt alleen met hem gedurende een uur de berg op. Hij dropt me aan een hotel waar nog een klein kamertje over is. Ik word gewekt om 3.30 uur om in een jeep naar de top van een berg te rijden om vanuit hier de beroemde zonsopgang over de Bromo-vulkaan te zien. Zeer mooi maar een Hollander naast mij besluit dat de zonsopgang bij Zandvoort toch ook wel redelijk indrukwekkend is. Als ontbijt kan je hier een gebarbecuede maiskolf kopen. We haasten ons daarna naar de Bromovulkaan zelf om deze te beklimmen om eens in de krater te loeren. Van al de vulkanen die ik reeds als volwaardig vulkaanspecialist gezien heb heb is de Bromo dankzij zijn fantastische ligging in de Tengerkrater wellicht de mooiste. Onderweg zie ik een nog een reuzeversie van een brandnetel. In cafe lava neem ik een ontbijt en wandel wat rond in het dorp aan de rand van de Tengerkrater. Meer dan de helft van de bomen is dood en de gewassen lijken ondanks de zeer vruchtbare bodem ook niet in optimale conditie. Ik keer terug naar het hotel en mijn ogen beginnen te tranen. Krijg ik plots last van heimwee? Neen het is de zwavelige lucht die uit krater richting het dorp is gedreven. Ik kijk naar de Bromo en zie dat er nu toch wel erg veel rook uit de krater komt. De mensen halen plots een doek boven en binden die voor hun neus en mond. Ik zeg dat de vulkaan nu wel erg actief is maar de baas van het hotel zegt dat het de natuur is en gewoon onschuldige mist. Ik begin stilletjes te begrijpen waarom hier de bomen geen blad meer dragen. Ocharme de kindjes die zes jaar hier op de schoolbanken moeten zetten. Het reglement van de school hangt aan de schoolpoort en is het eenvoudige `I come for learning`. De vraag is of dat de schooldoorlichting van het Indonesische onderwijsdepartement geen vraagtekens heeft bij de ligging van de school op nog geen kilometer van de actieve krater. Ik keer vroeger terug naar Probolingo met een overvol minibusje en beland tussen de vrouwen van het dorp die hun oogst op de markt aan de voet van de vulkan willen verkopen. Onderweg openen ze het dichtgeknoopte bananenblad en de inhoud ervan wordt onthuld. Het is een geurige maaltijd van kippenbillen, rijst en gestoofde groenten. Ze gebruiken zoals de Indonesische traditie enkel hun rechterhand om dit op te peuzelen. Uiteindelijk wordt ik gedropt bij het reisbureau en vraag om hoe laat de bus vertrekt naar Solo. De buurman zegt dat de baas er niet is en zegt dat hij onder de douche staat. Ik ga naar het internetcafe en zeg dat hij mij daar mag komen oppikken. Om 19.00 u stopt een brommer voor het cafe en ik moet met al mijn bagage achterop. Als ik de op de brommer stap zie ik dat heel het internetcafe ook op straat is gekomen om mij aan te staren. We zijn in de 21ste eeuw en ze hebben hier blijkbaar ook nog nooit nen witte gezien. Ik wordt terug aan het bureau gedropt en er staat een geblindeerd luxebusje langs de straat. Ik moet de rest van het ticket betalen en voor nog geen 12 EUR word ik gedurende een nachtelijke rit van 7 uur naar Solo gebracht. Zonder schriftelijk ticket stap ik op de bus en word in de morgen mooi zoals afgesproken aan het hotel gedropt. In de morgen in het hotel stapt een zekere Patrick Orlando op me af en zegt: "ik ben de beste gids van Solo en derde beste in Indonesia". Toch wel straf dat ik in dit land van meer dan 200 miljoen mensen een van de beste gidsen ontmoet. Ik beland in Solo omdat dit (van horen zeggen) 1 van de meest relaxte steden van Java is. In de morgen vertrek ik naar het kraton, de verblijfplaats van 1 van de laatste 15 koningen. Indonesia is namelijk nog steeds ingedeeld in een aantal koninkrijken maar deze koningen hebben hoofdzakelijk een geschiedkundige en ceremoniele functie. Ik vind vooral het inlichtenpaneel interessant dat zegt dat je geen schoeisel mag dragen op het Koninklijk domein en dat het ook verboden is om in je onderbroek rond te lopen. Pittig detail. De koning van Solo heeft hier 3 vrouwen wat zeer weinig is ten opzichte van zijn voorgangers. Dan ga ik op de becak (soort zitfies) naar een ander paleis waar ik een rondleiding krijg en het Belgisch kristal bewonder dat de koning hier als cadeau ontvangen heeft. Als ik buiten sta, blijkt mijn vriendelijke becakrijder me weer op te wachten. Ik zeg elke keer dat hij me nu mag achterlaten maar hij blijft me van de ene naar andere plaats brengen. Om te betalen gebruikt hij zijn vingers en om te weten waar hij me naar toe moet brengen zoeken we eerst een tolk in de straat om de juiste plaats aan hem uit te leggen. `S avonds ga ik naar het Las Vegas van indonesia maar hier valt geen grof geld te winnen maar de prijzen beperken zich tot flessen cola, blikken melkpoeder of een stuk zeep. Ondertussen speelt een rockband en beginnen de Indonesiers op een toch wel zeer eigenaardige manier te dansen.
S`avonds twijfel ik nog of ik een cobra (in warung cobra) ga eten maar zie er toch maar vanaf omdat ik mijn collega`s van dierenzorg nog onder ogen moet komen. Ook wel bijzonder is dat men hier vleermuizen eet tegen voornamelijk astma. Er is namelijk nog niemand van de 250 miljoen inwoners op het idee gekomen om de uitlaat van de wagen eens na te kijken en iets te doen tegen de permanente smog over Java. Ja voedingsgewoonten verschillen nogal eens in de tropen bv. in Fiji eet men de duizendpoten levend. Hier worden ze gefrituurd en eet men enkel het vel. Van de Sago-palm eet men de inhoud en de rest gooit men op een soort composthoop zodat een kever zijn eitjes er in kan leggen en na enkele weken worden de larven dan opgegeten. Best lekker eenmaal je het idee gewoon bent. De volgende dag neem ik dan toch de aangeboden trip aan van de zogezegd fantastische gids Patrick Orlanda. De trip leidt naar 2 tempels hoog in de bergen. De eerste tempel is een mengeling van Hindoe met duidelijke trekken van architectuur van de Maya`s. Het is een groot mysterie op welke wijze de Maya`s hier hun invloed in indonesie hebben kunnen uitoefenen.En wij maar blijven denken dat de Europeanen de wereld ontdekt hebben. In de volgende tempel doet een magische opwaartse kracht me op een bezem zweven . Vervolgens stoppen we langs een 500 ha groot theeplantage. Ik ga met mijn camera het veld in en neem enkele foto`s van de vrouwen die hier onder leiding van mannelijke supervisors theebladeren plukken en betaalt worden per kg. Het uurloon komt ongeveer neer op een schamele 15 eurocent per uur. Dan naar het dorp waar langs de straat allemaal houtstapels liggen. Al snel wordt het duidelijk dat dit dient voor de het stoken van de streke drank, arak genaamd. Deze sterke drank wordt gemaakt van de melasse van het suikerriet. Het is duidelijk dat de stokerijen moeilijk de Europese normen kunnen doortstaan en ik verschiet er ook niet echt van dat hier regelmatig doden vallen o.w.v. een foutje in het productieproces. Het smaakt nochtans niet slecht. Dan beland ik in dakpannendorp. De straten liggen bezaaid met dakpannen en hele gezinnen zijn in de weer met de productie er van. De dakpannen kosten hier 1 frank per stuk als je ze zelf komt halen. Een vrolijke bende in een snikheet zwart geblakerd gebouw is bezig met het smeden van de gamelaninstrumenten. Op enkele meters van het vuur staan grote gastanks opgesteld. Dan naar een batikatelier in Solo. Alle motieven hebben een betekenis. Ik koop 2 hemden. De volgende morgen neem ik de becak naar het station om de trein te nemen naar Yogyakarta.Een historische stad die zwaar beschadigd werd door de krachtige aardbeving van 2006 met 6ooo doden. Na heel wat getreuzel zit ik op de juiste bus richting de meest actieve vulkaan ter wereld, de Merapi, volgens het wereld vulkanologisch centrum. Ik beland bij Chris, zeer ervaren gids, die langs deze kant de enige vergunning heeft om de gevarenzone te betreden en beklimmingen organiseert naar de top. Aan de andere kant van de vulkaan staan ook een aantal gidsen klaar en zeggen dat het veilig is zolang je maar genoeg betaalt. In 2006 zijn met een van zo`n gidsen 2 mensen levend verkoold. Chris wekt me om 3.00 u in de morgen om naar de vulkaan te gaan maar bij de briefing zegt hij dat hij van vulkanologen een bericht gekregen heeft dat de vulkaan momenteel te actief is en dat vooral de druk zich in de krater zich aan het opbouwen is en er elk moment een eruptie kan plaats vinden. Zo kunnen we maar 500 m de berg op maar krijgen toch een mooi zicht van deze rokende berg. Bij het krieken van de dag kom ik een aantal boeren tegen die voor hun koeien met een mes in de hand gras gaan snijden op de flanken van de vulkaan. Chris vertelt dat als hun honden rumoerig zijn en ze veel slangen zien ze niet de berg opgaan omdat men dan een eruptie kan verwachten. Vanuit hier naar de vogelmarkt in Yogyakarta om te zien hoe men de jungle verder (of wat er nog van rest) leeg plundert. Je vindt er van alles. Het gaat vooral over zeer jonge vogels voornamelijk uit nesten geroofd. Jonge vastgebonden uiltjes, ijsvogels in een kooitje ?, soort klapeksters, parkieten, kolibris, gekkos, kikkers, slangen,apen, schildpadden, vleermuizen, ... . Het blijkt ook nog dat ze de kleuren van bepaalde vogels associeren met medicijnen zodanig dat een aantal van deze sierlijke vogels worden verkocht om opgegeten te worden. Vanuit Yogya de trein genomen naar het niet toeristische Tasikmalaya in West-Java waar ik in 1996 reeds enkele weken geb doorgebracht. Het vervoer met de trein in Indonesia is zeer aangenaam en kan in mijn ogen gemakkelijk de concurrente aan met onze nmbs. Van veel ontspanning is echter geen sprake in Tasikmalaya want ik wordt hier als een soort curiosum beschouwd.De mensen vragen constant: `Mister can I take a picture of you` en ik antwoord altijd: "Of course you can". Drie dagen lang word ik door Tedi en Dodi naar allerlei mogelijke plaatsen gebracht met tussen door dan nog de verplichte familiebezoekjes en de bijhorende foto`s. En ik moet zeggen de families zijn tamelijk groot in dit land ondanks het gebrek aan kinderbijslag en de nationale campagne `2 kinderen is genoeg`. Ondertussen werd ik hier ook ingschakeld als gastspreker Engelse conversatie voor de toekomstige verplegers en verpleegsters van Tasikmalaya. Op de dag van mijn verjaardag moet ik dan ook nog optreden in de avondcursus, Engelse conversatie van Mr Undang, en krijg ik daarna als verassingsmaaltijd een veredelde goudvis voorgeschoteld. Maar op zijn Indonesisch klaargemaakt smaakt dit best goed. Verder bezoek in Tasikmalaya: een vleermuizenreservaat, lagere school, deelname landbouwdicussie aan de plaatselijke unief, hoeden- en sandalenfabriek, theeverwerking, traditioneel huis en bijhorende watervallen, de markt van Ciamis, hertenreservaat, ... . Dus een relaxte afsluiter is dit land ook niet echt geworden. De mensen zijn druk maar verliezen nooit hun kostbare glimlach. Ook wel logisch als je samen gepakt zit op een eiland kleiner dan het Zuider-eiland van NZ maar i.p.v. 1 miljoen inwoners 120 miljoen inwoners bevat. Na Indonesia zit ik nu in Singapore en lijkt deze stad bestaande uit een mix van Malay, Chinezen en Tamil redelijk apathisch. Misschien ligt het wel aan de tropische temperatuur van ongeveer 34 graden en de zeer hoge vochtigheidsgraad. Op nog geen 24 uur verwijderd van het land dat niet van zichzelf houdt, besef ik dat de lange droom voorbij is en wil daarom speciaal deze overheid en het Pito Stabroek bedanken voor de gegeven mogelijkheid. Er zijn nog steeds enkele Amerikanen en Japanners bewusteloos na het horen van het systeem van loopbaanbreking. Ook speciale dank aan de mensen die niet enkel de berichten hebben gelezen maar ook even tijd namen om een berichtje achter te laten hoe klein ook. En nog een goede raad voor mensen die op een bepaalde ochtend ook met zo`n idee in hun hoofd wakker worden ... gewoon doen ... en ga vooral alleen.