Trampen in Fjordland

Hallo,


Van de leuke plaats Karamea naar Punakaiki (the pancake rocks) aan de Westkust gereden te samen met een liftend Frans koppel uit Bretagne.
De oceaan is aan de Westkust van het zuidelijek eiland echt woest en niet echt geschikt om te zwemmen tenzij je op een andere plaats op deze wereldbol wil aanspoelen. In Punakaiki heb ik een tocht langs de rivier gemaakt met enkele nogal diepe rivercrossings. De rivieren schijnen steeds dieper dan verwacht en na de verschillende oversteken begon het te stortregenen. Maar aangezien ik toch al nat was was dit niet echt een probleem. Na punakaiki doorgereden naar Greymouth waar ik met 2 Japanse grieten uit het hostel ben gaan vissen in de oceaan. Ze kuisten ter plekke zonder veel problemen de vis en maakten er daarna een echt feestmaaltijd van. Daarna doorgereden naar Hokitika voor het jaarlijks wildfoodfestival. 13000 festivalgangers proefden er van allerlei rariteiten van sprinkhanen, regenwormen, larven, schapestaarten, koeiepoten en bergoesters (?). Op het festival ontmoette ik natuurlijk weer enkele bekenden o.a. de twee Poolse boskabouters uit Wroclaw met wie ik de volgende 10 dagen zal verder reizen. Na een wilde festivalnacht doorgereden naar Okarita. Onderweg nog een Pools-Belgische film gemaakt van sierlijk sprongen in een glashelder meer en een stop in een wildfoodrestaurant waar we ons gewaagd hebben aan possumbillen. Het smaakt naar konijn. Het motto van het originele restaurant luidt:"You kill`m we grill`m". Aan de uitgang een verzameling van allerlei klachtenbrieven van klanten i.v.m. het dieronvriendelijk karakter van de zaak. De eigenaar was er fier op. In Okarito hebben de Polen en ik een hike van 25 km gedaan langs de rotsachtige kust naar threemileslagoon. Een schitterende tocht doorheen een pinguinkolonie met rechts de woeste Tasmaanse zee en links de besneeuwde toppen van de Southern Alps. Na de vermoeiende tocht maken de Polen zich zorgen over het gebrek aan voedsel wetende dat de dichtsbijzijnde serieuze winkel zich op een slordige 120 km afstand bevindt. We gaan daarom naar de kust en vragen een visser of we wat vis kunnen kopen. Enkele uren later arriveert hij met een stuk vers gevangen haai. We hebben reeds gegeten en besluiten de haai als ontbijt te eten. Drie nachten besluiten we naar het bos te trekken om een Rowi-kiwi te spotten waar er nog slechts 200 van rondlopen. We horen de morepork (inheemse uil) en ontmoeten er enkele nieuwsgierige possums. De derde nacht horen we van dichtbij de roep van een mannetjeskiwi. Van Okarito zijn we vervolgens naar de Frans Josef gletsjer gereden. De gletsjer verplaatst zich met een voor een gletsjer enorme snelheid van 5 m per dag. Het gevolg is dat het uiteinde van de gletsjer zich op slechts een hoogte van 200 m boven de zeespiegel bevindt en omgeven is door regenwoud. We besluiten een gegidste avontuurlijke fulldayhike te maken op de gletsjer. Een mooie tocht doorheen smalle kloven in de gletsjer. De volgende dag trekken we naar een andere gletsjer `Fox Glacier` genaamd. We maken er een korte wandeling naar het begin van de gletsjer waarvan constant stukken ijs en stenen naar beneden storten en maken zelf een tocht maar blijven op een veilige afstand. In het begin van dit jaar stierven er 2 personen uit Australie bedolven onder stukken ijs omdat ze alle waarschuwingstekens negeerden. We plannen een tweedaagse tocht naar een warmwaterpoel diep in de bergen. Het is een niet zo gemakkelijke tocht van 7 uur te samen met een Franse geologe uit Straatsburg. We komen in de late avond aan en vooraleer we ons begeven in de warmwaterbronnen koken we onze maaltijd en installeren we ons kamp onder een uitstekende rots aangezien de hut volzet is. De drankzucht van de Polen is niet te stuiten en binnen een half uur verorberen ze met 2 een doos van 3 liter wijn. We kruipen met zijn allen in de poel. Onze stomende badkamer is omgeven door zeer steile 2500-metershoge besneeuwde toppen en het plafond is een magische sterrenhemel. Een onvergetelijke plaats. De Poolse jongens heb ik nu ondertussen achtergelaten. In het informatoecentrum van Frans Jozef zagen zij op een stafkaart een hut zonder een pad er naar toe. De hut is gelegen in the Valley of Darkness. Ze zouden doorheen het bos en langs de rivier trachten deze hut te bereiken. Ik ben onderussen verder gereden via Haast waar ik een tussenstop gemaakt heb en waar ik eindelijk Nieuwzeelands kleinste dolfijnen ontmoet heb. Ze zwommen op hun gemakje in de branding niet ver van het strand. De rode Volvo heeft ook zijn pechverhelpingsdiensten bewezen. Zo vervoerde hij de Duitser, Jens, die zijn auto ter waarde van 2500 EUR heeft achtergelaten en een Frans Koppel uit Bretagne die een auto ter waarde van 1000 EUR naar de schroothoop gebracht heeft. Maar tijdens de rit naar Wanaka werd duidelijk dat mijn trouwe bondgenoot ook ernstige problemen begint te vertonen. Er is een serieus lek in het koelingssysteem. Het advies luidt laten repareren voor 500 of 1000 EUR. Ik legde mijn dilemma uit: laten repareren en een week wachten of doorrijden en de koelingstemperatuur in de gaten houden en mijn koffer vol laden met flessen water. Een andere garagist zei dat dit wel zou lukken. Ik verkies deze optie en hoop dat ik er in ieder geval tot in het Zuiden en mogelijk tot in Christchurch mee geraak waar ik de auto in de huidige toestand wil verkopen. Wat dit werkwoord ook moge inhouden. Ik plan nog een week op een boerderij in Riverton en een weekje op Nieuw-zeelands verborgen geheim, Stewart eiland, om er een kwi te spotten. Het is me in ieder geval gelukt om in Queenstown te geraken en heb hier sporty Tracy uit Hongkong weer onmoet en we plannen een deel van de Keplertrack en een cruise doorheen Nieuw-zeelands bekendste fjord, de Milford sound, te maken. Na enkele dagen rust wegens slecht weer plannen we ook een driedaagse hike over de Routeburn. Na de Milford track omschreven als werelds mooiste meerdaagse trektocht. Is dit waar of enkel een strategie om meer toeristen te lokken? Na landbouw is NZ-lands belangrijkste bron van inkomsten het toerisme. Dus op dat vlak is alles nogal commercieel ingesteld. Om de Routeburntrack te wandelen moet je 350 km rijden om vanuit Milford terug richting Queenstown over de bergen te wandelen. We besluiten het openbaar vervoer te nemen en nemen de bus richting Te Anau en hier kom ik weer Helen Bondt uit Wisconsin (USA) tegen die ik reeds eerder ontmoet heb op de Heaphy track in de buurt van Karamea. Helen is een echte Bondgirl want ze plant een negendaagse wandeling door de modder op Stewart eiland. Voor mij is drie of vier dagen voldoende. Ze overtuigt ons ook om een kayaktocht te maken door de 35-km lange Fjord, the doubtful sound, te maken. Het probleem is echter er te geraken omdat deze fjord zich bevindt in het meest wilde en verlaten deel van NZ. Dus om 7 uur in de morgen staat de bus voor de deur om ons naar de boot te brengen. De boot brengt ons tijdens een indrukwekkende zonsopgang over lake Manapouri naar een stukje jungle van 20 km lang tussen de fjord en dit meer. Hier wacht ons een klein busje dat ons naar de Fjord brengt. Hier wacht ons weer een boot die ons naar de kayaks brengt. De kayaktocht is indrukwekkend tussen watervallen die met een hoogte van meer dan 500 m in de fjord storten. We zien ook enkele pinguins die druk bezig met het verorberen van hun middaglunch. Tevreden keren we terug van deze drukke maar zeer mooie bus-boot-bus-boot-kayak-boot-bus-boot-busdag. Er ligt een hogedrukgebied pal boven fjordland dus plannen we de volgende dag een daghike over een deel van de alpiene Keplertrack met uitstekende uitzichten over de besneeuwde toppen van Fjordland. We vertrekken weer vroeg met de boot over het lake Te Anau naar de start van de Keplertrack. We stijgen geleidelijk van 200m naar de top van de Luxmoreberg die zich op een hoogte van 1500 m bevindt. Op de top staat een kille wind en er valt sneeuw. Bij het afdalen struikel ik over een steen en beland met mijn knie op een rots. Broek gescheurd, knie gekneusd en enkele serieuze schaafwonden. Gelukkig niets gebroken en kan de laatste 12 km zonder te veel problemen afwerken. De dag tevoren is een andere man ook gestruikeld en hebben ze deze man met een helikopter moeten evacueren. De volgende dag plannen we onze driedaagse wandeltocht over the Routeburn. De overnachtingshutten dienen geboekt te worden en ook moet je een formulier invullen hoe je juist gaat lopen. Na de tocht heb je 24 uur tijd om de DOC (department of conservation) te verwittigen dat je veilig bent aangekomen anders starten ze een zoekactie. Op deze manier heeft men namelijk de gevallen man op de Kepler track gevonden. Met een Zwitser geraken we tot aan de Milford Sound, de bekendste fjord. Ik neem twee foto`s en neem er een kom pompoensoep. Het is hier namelijk herfst en in de nacht vriest het soms al lichtjes.Om drie uur in de namiddag dropt een Australier ons aan het begin van de wandeltocht. Vooral de eerste dag is schitterend met een klim doorheen het regenwoud waar meer dan 7 m water per jaar valt. Het gevolg is dat de bomen overladen zijn met allerlei soorten mossen en wieren. Op de Key Summit hebben we schitterende uitzichten over de omringende Bergen des te meer omdat het avond wordt en het licht hier dan opperbest is. Aangekomen in de hut wacht ons een interessante briefing door de hutverantwoordelijke. Hij zegt ons dat er nog steeds 3 nooit gevonden vliegtuigwrakken in het Fjordland nationaal park liggen en er ook nog steeds 23 personen vermist zijn. Een aantal hiervan behoren tot de pioniers die met een groepje mensen na de ontdekking van NZ routes doorheen het woud probeerden uit te stippelen. Sommigen vertrokken en keerden nooit meer terug. Bij het openen van de mail kreeg ik vandaag bericht van de Polen met als titel : “We`re alive”. Ze hebben de verborgen hut in the valley of darkness niet gevonden omdat de tocht zwaarder was dan verwacht. Een dag hebben ze bij terugkeer moeten wachten om een bergrivier over te steken. Deze rivier was namelijk sterk gezwollen door onophoudelijke regenbuien. Het woud was op bepaalde plaatsen zo dicht begroeid dat ze presteerden om in 1 uur tijd slechts 300 m af te leggen. Al bij al noemden ze hun onderneming geslaagd. Samen plannen we om deze zomer ren ontdekkingstocht doorheen het laatste oerwoud van Europa, Bialowieza genaamd, te maken. Morgen is het vertrek naar Stewart eiland gepland en eventueel ontmoet ik er weer Psamek om het eiland verder te verkennen.


Groetjes,


Koen.