Radio Karamea

Hallo,
Ben ondertussen terug on the road en heb Takaka en Motueka achter mij gelaten. Vooraleer ik Takaka verlaten heb besloot ik nog een nacht door te brengen in de Kiwiana. Daar ontmoette ik echter Wolfgang weer, de sympathieke Duitser uit het Zwarte woud, die ik reeds eerder ontmoet had in de legendarische Mussel Inn. Het was een leuk groepje mensen daar met o.a. Mad Max uit Schotland die elke avond na enkele biertjes neigde te veranderen in een van de personages uit the Lord of the Rings en een veramerikaniseerde Engelsman die elke nieuwe toerist foto`s van zijn vliegtuigjes in de US moest laten zien. Bij gebrek aan zinvolle activiteiten besloten Wolfgang en ik vistrips te organiseren voor de toeristen naar de plaatselijke zalmboerderij. Voor geen geld kan je er zalmen vangen en ter plaatse laten roken. Vooral de Japanners die we op onze uitstap meenamen waren vol enthousiast en telkens we een zalm boven haalden werd dit onthaald op gejuich en gevolgd door geflits van de fotocamera`s. Ik wees de Nederlandse eigenaars van de zalmboerderij er op dat we reeds 3 dagen voor meer dan 200 Eur vis boven hadden gehaald met de bedoeling om eventueel een gratis vis te kunnen meenemen. Dankbaar voor de aangebrachte toeristen werden we getrakteerd op een gratis rookbeurt van een zalm ter waarde van 4 Eur. Oprechte dank aan de overzeese Nederlandse vrijgevigheid. Aan de rivier voederden we palingen die hier langer dan een meter zijn en dikker dan arm. Ze zijn beschermd en sommigen zijn ouder dan 100 jaar. In Motueka heb ik op de terugtocht nog 2 dagen verbleven in een hostel vol met gastarbeiders uit Vanuatu en Taiwan die hier ijverig tegen een mager loontje de appels en binnenkort de kiwi`s plukken voor de Europese markt. Het eilandgevoel kwam terug boven drijven. Vanuit Motueka ben ik vertrokken naar Sint Arnaud in het Nelson Lakes National Park om er een 8 uur lange rondwandeling rond het meer te maken. Het pad bleek echter moeilijker dan verwacht met het op blote voeten kruisen van enkele koude wilde bergrivieren en stukken van het pad die in het meer geschoven zijn. Ik ontmoette er toevallig ook de ex-klasgenoot en goede vriend van Neil Finn (Crowded House, wellicht Nieuw Zeelands enige bekende band) die met zijn jeep de back country paden van NZ ontdekt. Hierna doorgereden naar Westport met als belangrijkste attractie het koolmijnmuseum. Het is de 2de drukste plaats (4000 inwoners) aan de 1500 km lange Westkust en iedereen verwarmd er zijn huis met steenkool. De belangrijkste eigenschap van de bevolking hier is manken. Toeristische tip: door zelf te manken val je als toerist niet zo gemakkelijk op en wordt je gemakkelijker aanvaardt door de lokale bevolking. Toen besloot ik 100 km naar het Noorden te rijden voor een andere belangrijke plaats aan de Westkust `Karamea`, het grootste dorp ten Noorden van Westport met meer dan 600 inwoners. Dit dorp heeft alle moderne faciliteiten waar een moderne toerist vandaag de dag naar verlangt. Volgende attracties op de toeristische kaart worden vermeld: het tankstation, de kruideniershop, het plaatselijke museum met als belangrijkste publiekstrekker bestek van 30 jaar geleden, het 10 meter lange openluchtzwembad dat 4 uur per week open is, de 2 openbare toiletten van het dorp, de openbare telefooncel, de openbare bibliotheek dat woensdagnamiddag van twee tot half vier open is, de post die zich o.a. ook gespecialiseerd heeft in het verkopen van vismateriaal, ... . De ideale plek dus en ben uiteindelijk zeer tevreden dat ik hier meer dan 100 km langs een bochtige weg voor heb gereden. Moet trouwens dezelfde weg weer terug omdat de weg hier gewoon eindigt. Ik stap hier uit en wie ontmoet ik hier weer Daniel die ik 400 km terug ontmoette op een van mijn vistrips. Het is tijd voor een serieuze hike door de jungle van 100 op 100 km (zonder zelfs maar een zandweggetje). Vlakbij is een helikopterchartermaatschappij die me voor extra korting wel ergens wou droppen in deze jungle. Twee dagen liep ik rond met de kaart van het gebied om een weg uit te stippelen om de geplande 80 km af te leggen. Ik bereidde alles zorgvuldig voor en stippelde een doenbare weg uit via enkele bergutten. Je moet hier vooral rekening houden met de rivieren vanwege de modderstromen. Stortregens van meer dan 100 of 200 mm per dag zijn hier normaal. Ik twijfelde nog of ik het zou doen maar het beloofde uitzonderlijk goed weer te worden. Op dinsdag vertrok ik met de helikopter en na een mooie groene vlucht van 30 minuten dropte hij me op een verlaten bergtopje. Met kaart en kompas begon ik aan de terugtocht. De piloot had ik mijn geplande route geven voor het geval ik me na 4 dagen niet gemeld had en ze me moesten komen zoeken. Gelukkig had ik voedsel bij voor een hele week voor het geval ik weer ergens verloren zou lopen. Ik was steeds mooi op tijd in de berghutten waar de enkele Nieuw Zeelanders profiteerden om in de kou buiten te slapen om niet enkel de prachtige sterrenhemel te bewonderen maar ook de roep van de zeldzame kiwi`s (great spotted kiwi) te horen. Maar dit groepje van locals hield zich vooral bezig met het opsporen van satelieten en ze waren blij om me een snelcursus te geven in het ontdekken van satelieten. Ik kon mijn ogen niet geloven het is hier zo helder dat je gewoon de satelieten ziet vliegen. De dagelijkse douche namen we onder een waterval en als je dorst hebt duik je gewoon in een rivier en op het diepste punt onder water kan je een slok water nemen.
Wat een luxe tijdens het zwemmen kun je hier van het hetzelfde water drinken. Na deze driedaagse hike onmiddellijk met 2 Poolse informaticahobbits en Suzanne, een vrouwelijke Duitse rechter, de Fenian Track gaan doen die leidt naar goed verscholen grotten en verlaten goudmijnsites in de jungle. Dit was een korte tocht van normaal 2 uur door een prachtig door mos en wier beladen regenwoud. Het was het mooiste bos tot hier toe gezien in Nieuw Zeeland. Echter weer verloren gelopen en de Duitse begon al te paniekeren. Maar door de efficiente Pools-Belgische samenwerking hebben we de terugweg na 6 uur gevonden. Bij afloop zei de Pool ik hou van verdwalen. In downtown Karamea zag ik op een affiche `volunteers wanted for the local radio` (vrijwilligers gezocht voor de lokale radio). Ik er naar toe met als gevolg dat ik nu tussen 10 en 12 uur in de morgen een verzoekenplaatjesprogramma draai. Er zijn hier echter 120 gezinnen waarvan 20 zonder radio. Bij 70 gezinnen is er niemand thuis tussen 10 en 12 uur. Dat maakt dat er 30 gezinnen overblijven die potentieel kunnen luisteren. Maar er is een concurrerende zender in Westport dat maakt dus een doelpubliek van 15 gezinnen. Na enkele dagen nog maar 1 verzoekje gehad en een man die in de morgen stopte om me feliciteren voor de goede muziek op radio Karamea. Ik vroeg aan Paul de radioeigenaar of hij wist hoeveel mensen er ongeveer naar de radio luisterden. Hij wist me te vertellen dat er zeker 2 mensen zijn in het dorp die regelmatig luisterden. Het stelt hem tevreden voor een radio die 24 op 24 uur uitzendt. Aangezien er geen verzoekjes binnenkomen zijn we zwart zand gaan halen uit de Cavern Creek een oude goudwinningssite en tussen het draaien van plaatjes houden we ons bezig met goudpannen. Door het gebruik van een geroeste pan en mengsel van zand en water in een kruiwagen kan je door de juiste techniek zand en steentjes van het goud onderscheiden. Het goud zinkt naar de onderkant van de goudpan omdat het 7 maal zwaarder dan lood. Ondertussen heb ik volgens Paul al voor 50 dollar aan goud verzameld. Met de oogst ga ik naar de juwelier in Westport om het daar te laten wegen en te verkopen. Er zijn hier nog steeds mensen die er van leven maar de mensen geven logischerwijze hun geheime plaatsjes niet prijs als je er om vraagt. `Look for the black sand on the beach` is alles wat ik tot hier toe te weten ben gekomen. Het nachtleven bestaat hier uit 2 pubs. Ik zat hier een avond aan den toog toen ik hoorde dat tijdens het gesprek tussen enkele boeren mijn `red volvo` vermeld werd. Mijn rode volvo is hier blijkbaar ook al beroemd. Ze vroegen zich gewoon af van wie de rode wagen was die ze enkele dagen geleden in het dorp hadden zien rijden. Misschien dat iemand van het dorp een nieuwe wagen had gekocht.
Een van de landbouwers had 300 koeien. `Een kleine boerderij maar ik kan er van leven en dat is het belangrijkste` zei de boer. Hij hield niet van de bedrijven van meer dan 1000 koeien. Waar had ik dit verhaal maar dan in iets andere dimensies al eerder gehoord? Met de Poolse informaticahobbit Psamek ontdek ik hier de kalksteengrotten met diep in de grotten de beschermde reuzegrote spinnen.
Een waarschuwingsteken vermeldde `het is ten strengste verboden de beschermde en voor het menselijke oog onzichtbare dieren van deze grot plat te trappen`.De volvo verhuldt ondertussen meer van zijn uitzonderlijke eigenschappen.
Tijdens een fikse regenbui gedurende de terugrit werden de voeten van Psamek nat in de auto. Extra handig voor mensen die lange trektochten maken dacht ik. Je kan je voeten onmiddellijk in de auto wassen. Ook krijgt het rechtervoorlicht de neiging om een berg sneller af te dalen dan mijn auto. Extra veilig voor de tegenliggers maar ik verkies toch dat mijn auto 1 geheel blijft. Ben ook de tweede keer naar de automobielinspectie moeten gaan. Daar aangekomen ontdekte ik dat ik na de rit een stuk van mijn linkerlicht verloren ben. De inpecteur en ik keek naar het licht en daarna naar mij. Hij zei `ik zie dat je de nodige reparaties hebt gedaan en keur deze auto nu goed`. Waarschijnlijk dacht hij dit is een hopeloos geval de enige volvo tussen al deze goedkope Japanse merken in Nieuw Zeeland. Van vrijdagavond tot zondagavond is het politiebureau dat in de week bemand wordt door 1 persoon uit Westport gesloten. Dus alle criminele feiten worden zorgvuldig gepland op vrijdagavond want je hebt 2 dagen tijd om te vluchten. Geen alcoholcontroles in het weekend dus met als gevolg dat iedereen de neiging heeft om redelijk beschonken rond te rijden en dit terwijl iedereen zich netjes aan de regels houdt tijdens de week. Morgen wordt ik ontslagen van mijn functie als DJ want de lagere school heeft een projectweek rond het gebruik van media en palmt de volledige week de radio in. Dus trek ik op maandag naar een volgend toeristisch topbestemming meer zuidwaarts richting Antartica. De herfst komt er aan en het is nu al duidelijk kouder.

Groetjes,
Koen.

PS. Voor sfeerbeelden van Karamea kijk naar de schitterende `Karamea Yeah yeah song` op youtube met Paul in het begin van de clip in de radiostudio en de Japanse zanger. De bruine vogel in beeld is de vliegloze Weka.