De mussel Inn

Het reggaefestival te Riverside was een heus succes met 600 aanwezigen wat voor deze verlaten streek veel is. Ik kreeg de namiddag vlak voor het festival de verantwoordelijkheid om het podium af te werken omdat niemand van de organisatoren nog tijd en zin had om dit te doen. Daar stond ik dus met een bende Duitsers en een niet zo wakkere Argentijn om dit gedrocht uit bamboe af te werken. Juist op tijd hebben we het podium afgekregen. De eerste band was trouwens al zijn installatie aan het opbouwen terwijl wij nog aan het dak bezig waren. Voor de rest heb ik die dag 8 uur worsten gebakken te samen met Michel die vooral mensen trachtte te overtuigen van zijn EM-technologie. De afterparty aan het Riverside-hostel met enkele akoestische maori-optredens duurde tot vroeg in de morgen. Terwijl ik om 5 uur `s morgens ging slapen startte een maori-band om 6 uur vlak naast mijn bed nog met een schitterend akoestisch concert. De Belg Michel heeft ondertussen een nieuw idee en stelt me voor om mijn reisplannen drastisch te wijzigen en pas in Juli naar Belgie te gaan zodat ik van Singapore naar Bangkok kan om het congres over EM-technologie te volgen. Ik zeg tegen Michel dat ik er nog over zal nadenken en stel hem vervolgens voor om een artikel te schrijven over deze technologie en met bijhorende foto`s te publiceren in de Belgische pers. Faye afkomstig van Canada met wie ik altijd ga zwemmen stelt me voor om een week in haar caravan te wonen terwijl zij naar het luminate festival wil gaan op Takaka hill. Maar ik vertel dat het tijd is om terug te gaan reizen want telkens ik hier in het dorp kom bots ik op allemaal bekende mensen. Ik krijg af en toe het gevoel dat ik hier al een hele tijd woon. Takaka, de volgende plaats waar ik naar toe wil gaan is schijnt nog erger. Er wonen nog geen 1000 mensen die nog vriendelijker zijn als in Motueka en van horen zeggen is dit ook een moeilijke plaats om terug te verlaten. Ondertussen wordt hier in de Tui Community ook een soort alternatieve tuincursus georganiseerd met een inleidende week hoe te overleven als een Maori in the bush. De bedoeling is om een week zonder gekocht voedsel en drinken naar de kust en bos te gaan en te leven zoals de Maori vroeger deden. Na contact blijkt de cursus echter volzet te zijn. Binnenkort vindt ook aan de Westkust het wildwoodfestival plaats, een festival met allemaal dingen uit de natuur die je kan eten. Gisteren trouwens nog soep van zeewier gegeten en als je honger hebt kan je altijd kokkels op het strand rapen en koken. Ik ben van plan om nog een 10-tal dagen aan de Noorderkust te blijven aan de Golden Baye om vervolgens naar de ruige Westkust te gaan. Tien dagen heb ik verbleven in het innlet-hostel te midden van het regenwoud en voor de verandering nogeens de toerist uitgehangen met een bezoek aan het wilde Wharararika strand (100 keer mooier dan Waikiki op Hawaii)en een bezoek aan Farewell spit. Dit laatste gebied is een soort uitgestrekt smal schiereiland in de Tasmaanse zee. Met een busje kun je er een eco-tour volgen zigzaggend tussen de zeeleeuwen en aangespoelde haaien. Dit is trouwens het gebied in de wereld waar de meeste walvissen stranden. In 1991 strandden maar liefst 345 walvissen op 1 dag in Farewell spit. De overenthousiaste gids bleef maar praten en voor velen was dit te veel van het goede. Ben ondertussen ook naar de automobielinpectie moeten gaan. Uitslag: de auto is afgekeurd. Geen paniek, had dit trouwens verwacht omdat ik dit gewoon ben in Belgie. Enkele zeer kleine mankementen te repareren: versleten ruitenwissers, losse gekomen bumper, gebroken bumper, kapotte watersproeier, fout geplakte stickers, reservewiel dat niet kan vastgedraaid worden, kapot licht, resten van lijm op de voorlichten, lekkende radiator, ... . Dus niet zo veel. Heb een maand tijd om dit te repareren. Ondertussen zijn de meeste reparaties ook gebeurd en heb iemand gevonden die in zijn vrije tijd aan auto`s werkt en die voor mij tegen een zeer schappelijke prijs o.a. de bumper heeft gerepareerd. Heb een dag in mijn eentje het laatste stuk bewandeld van het schitterende Abel Tasman park en een deel teruggelift naar de parking. De tweede wagen nam me mee. Ik was geschokt dat de eerste wagen niet stopte. Dit toont maar hoe gemakkelijk liften het hier normaal is. Eigenlijk is het grote Zuidereiland een klein dorp. Ik reed 60 km van Motueka naar Takaka en beland de eerste avond in cafe den Brigand waar een free podium plaats vindt. Het zit er vol van bekenden: Eva uit Lyon die ik reeds op het Noorder eiland ontmoette, Shira uit Israel van Riverside die er haar verjaardag viert en Eric, Hollander, uit Rotterdam. In de 50 km-lange kust van Golden Baye is er maar 1 degelijk cafe nl. de legendarische Mussel Inn. Een soort houten blokhut met plaatselijk gebrouwen bier en met elke avond een groot kampvuur buiten het cafe. Per week zijn er 3 optredens van plaatselijke of rondtoerende bands. Een must als je ooit in Golden Baye terecht komt. De regionale sport is hier `s nachts een possum, hermelijn of bunzing met je auto overrijden. Twee dagen geleden had ik prijs. Ik reed mee met Emily, een Zweedse, die frontaal met haar auto een possum raakte. Ik zei haar te stoppen terwijl ik mijn Opinel-mes boven haalde. De possum was duidelijk dood en sneed zijn staart er af. Ik legde de staart op den toog van de Mussel Inn en om wille van deze goede daad werden we onmiddelijk getrakteerd op een lekker Manuka biertje. Een traditie waar men zich vanaf de oprichting van de Mussel Inn aan houdt. Dus regelmatig zie je iemand binnen stappen met een staart in zijn hand. Het andere cafe `The naked Possum` serveert zelfs possumvlees. Het land is in oorlog met dit dier en gebruikt o.a. vliegtuigen en helikopters om gif (het beruchte 1080) uit te strooien over de bossen. Ondertussen heb ik hier Peter ontmoet 1 van de 3 professionele mandenvlechters in Nieuw Zeeland die wilgenhout voor zijn vlechtwerk gebruikt. De meeste mandenvlechters gebruiken Flax, een kustplant heilig voor de Maori. Peter bombardeert me tot hoofd van het teeltonderhoud van zijn wilgenperceel. Hij teelt minstens 5 varieteiten van wilgen. In augustus (winter) organiseert hij een oogstdag en met vrijwilligers snijdt hij een hele dag takken. In ruil voor wat werk kan ik een week in zijn huis verblijven want de volgende week vertrekt hij met zijn vrouw op reis. `s avonds houden we ons bezig om hier in de bossen vallen te plaatsen en te ledigen. Ik heb besloten om deze week het Noorden van het Zuider-eiland te verlaten en definitief te vertrekken naar de Westkust. Bij de planning van deze trip rond de wereld was ik bang van soms alleen en eenzaam te zijn maar in tegenstelling afscheid nemen van mensen waarvan je denkt `dit zouden goede vrienden kunnen worden` is het moeilijkste en begint soms zwaar te wegen. Wellicht zie je deze mensen nooit meer en neem je afscheid in de trent van: `geniet nog van de rest van je leven`.
Een nieuwe streek betekent dat je weer maar eens van vooraf aan kunt beginnen.
Niet getreurd in het Zuidelijkste puntje van dit land heb ik al een adres bij een Ierse Folkmuzikant die me heeft uitgenodigd om op zijn boerderij te verblijven. Hij heeft er een voedselbos van 1 ha geplant: een bos van planten die je allemaal kan gebruiken. In maart is er daar werk genoeg. `De mensen zijn hier zo vriendelijk en gastvrij omdat ze met zo weinig zijn en elkaar constant tegenkomen. Bovendien wonen ze op een eiland en kunnen ze niet vluchten van mekaar`. Dit was volgens een Australier, die ik in het Noordereiland ontmoette, de verklaring voor de gastvrijheid van dit volk en ik denk dat hij gelijk heeft.
Groetjes.
Koen.