Buenos Aires (Argentinië)

Eindelijk tijd om het thuisfront wat op de hoogte te houden van mijn verblijf hier aan de onderkant van de bol. Ondertussen ben ik al meer dan 10 dagen in Buenos Aires (Árgentinië). Nog net op tijd was ik weggeraakt uit Frankfurt vooraleer daar de algemene staking van Lufthansa uitbrak. Na de aankomst in de internationale vlieghaven van Buenos Aires en de typisch Amerikaanse grensformaliteiten (foto, vingerafdrukken, interview) wachtte mij een busritje van ongeveer 2 uur via de uitgestrekte buitenwijken naar het centrum van Buenos Aires. Langs de wegen Argentijnen die grote lappen vlees bakken op half verroeste metalen vaten. Met er rond een handje vol loslopende honden die af en toe een resterend stukje vlees krijgen aangereikt. Na een korte gewenning (de jetlag viel ook wel mee) lijkt alles nu op zich al weeral heel gewoon. Heb de eerste dagen i.p.v. een reiziger de toerist uitgehangen. Heb het Casa rosa, presidentieel paleis, bezocht waar Christina, de president, verblijft. Aldaar ook een bezoekje gebracht aan het balkon van het Casa Rosa waar Diego Maradonna in 1986 zijn toespraak hield na de overwinning van de wereldbeker voetbal door Argentinëi. Van de bewaker van het paleis naar mijn voeten gekregen omdat ik volgens hem toch iets te lang op het balkon bleef staan en beter bij de groep moest aansluiten. Ook een manier natuurlijk om Spaans te leren. Ik probeer ondertussen zo veel mogelijk van de taal op te steken door o.a. het verkennen van enkele musea in de verschillende wijken en aandachtig de onderschriftjes te lezen. Het leuke is dat de mensen hier de neiging hebben om de taalfouten van je te verbeteren. Het Spaans vertoont hier zo zijn eigen trekjes met duidelijk een aantal Italiaanse invloeden vanwege het grote aantal immigranten. Zo is het hier gewoon om Ciao te zeggen i.p.v. Adios. Ik heb de indruk dat ze mij hier wel verstaan maar andersom is het toch nog een ander verhaal. Heb ook het beroemde kerkhof van de wijk Recoletta bezocht waar o.a. Eva Peron (Evita) begraven ligt. Voorts ben ik ondertussen ook al enkele restantjes van ons België tegengekomen wat op zich zeker zo interessant is. De houten vloer in het presidentieel paleis blijkt o.a. van Belgische makelij. Het oudste treintje ter wereld dat trouwens schitterend in hout afgewerkt is, rijdt letterlijk onder mijn voeten door in de metro van de stad en blijkt eveneens gefabriceerd in Belgie. De trots van Buenos Aires. En de koffie die men hier schenkt luistert eigenaardig genoeg naar de naam Permeke. Mijn verbazing was dus niet groot toen ik op een dag een tripel van Westmalle op een terrastafeltje zag staan. De wereld blijkt toch weeral niet zo groot. Buenos Aires heeft zo zijn eigen nonchalante trekjes die eerder typisch zijn voor de Argentijnen dan voor de stad zelf, vermoed ik. Een diepe put of een hoop ontbrekende tegels in het voetpad, een zak cement in het midden van de straat is hier allemaal normaal. De groendienst van de stad heeft deze week ook de laanbomen drastisch aan het snoeien geweest en heeft besloten om de takken pas maandag na het weekend op te ruimen. Het gehele centrum ligt nu bezaaid met grote groene afvalhopen waar het verkeer zich een weg langs moet banen. Een op zijn minst eigenaardige manier van werken. Bovendien mag men hier ook wel eens op bijscholing i.v.m. het snoeien van bomen volgen. Ik heb besloten de datum om de boot naar Uruguya te nemen te verzetten. In het weekend valt er namelijk te veel te beleven in de stad. Tussen de Braziliaanse feesten door (week van Brazilië in BA) en de schitterende markt van Matedero (ode aan het Argentijnse platteland) waar o.a. de Gaucho's hun rijvaardigheden op het paard tonen heb ik afscheid genomen van Buenos Aires. De stad heeft veel te bieden maar is moeilijk te vatten door o.a. de gigantische omvang (40 op 30 km) en de 15 miljoen inwoners. Met de boot ben ik vandaag noordwaarts vertrokken naar Uruguay met de bedoeling het betere weer op te zoeken. Het bleek echter een tochtje op een zeer onstuimige zee. Juist gehoord dat na mij alle boottochten zijn afgelast. Colonia (Uruguay) is een mooi rustig oud Portugees havenstadje en is een hele verademing t.o.v. het hectische Buenos Aires. Iedereen lijkt hier in het verkeer precies meer het rempedaal dan het gaspedaal te gebruiken. Het weer is nu echter te slecht geworden om buiten te komen. Wat begonnen is als een winderige dag lijkt nu ontaard in een serieuze storm. Op de TV spreekt men over een cycloon die uit de tropen is afgezakt. De straat is herschapen in een bergrivier en het ergste moet blijkbaar morgen nog komen met o.a. windsnelheden tussen de 140 en 150 km per uur. Voor morgen verwacht men hier continu regen tot wel 100 mm. Het voordeel is dat ik verder aan mijn oefeningen Spaans kan werken alvorens verder door te trekken naar Brazilië en met een grote bocht terug naar Argentinië af te buigen als daar het begin van de zomer zich aankondigt. Don't cry for me Argentina, I'll be back!