Florianopolos (Brazilië)

Zoals in België zijn nu hier ook in Brazilië maar dan met veel getoeter en vlaggezwaai (letterlijk dan) de verkiezingen gepasseerd. Tijd dus voor een reisverslag want het is lang geleden.
De tropische storm van nu een maand geleden heeft uiteindelijk vooral lelijk huisgehouden in de hoofdstad van Uruguay, Montevideo. In Colonia hield het tegen de middag eindelijk op met regenen zodat ik een kijkje kon gaan nemen in het oud Portugees stadje. De straten lagen er totaal verlaten bij. Iedereen was blijkbaar nog aan het schuilen voor de storm want de wind was nog niet echt gaan liggen. Maar de lege straten maakten het uitzicht des te mooier in vergelijking met de stroom toeristen die het drukke Buenos Aires in het weekend ontvlucht naar dit oude stadje. Alles lijkt hier klein in Uruguay. Men rijdt hier met superkleine autootjes rond en om de vijf voet val je hier over een klein familiaal winkeltje. Ik besluit uiteindelijk met de bus naar Montevideo te gaan. De stad heeft niet echt veel te bieden maar heb er enkele interessante contacten o.a. met een Argentijn die gedurende maanden in St-truiden als houthakker heeft gewerkt (?). De Uruguayen lijken verknocht aan Mate. Dit is een soort thee getrokken van een soort hulst dewelke ze gedurende meer dan een jaar laten drogen. De locals lopen hier allemaal rond met een thermosfles warm water en een kalebas tot aan de rand gevuld met de droge mate-thee. Af en toe vullen ze de kalebas met warm water en door een rietje wordt de thee opgezogen. Overal wordt de thee obsessief gedronken: in het park, op de bus (inclusief chauffeur), tijdens het winkelen, in het kapsalon en zelf op de televisie. Van Montevideo ben ik al gauw vertrokken naar Punta del diablo, een oud vissersdorp aan de zee. Het lijkt hier wel het wilde westen. Straten zonder verharding en men rijdt rond in zelf in elkaar geknutselde wagens. Het is laag seizoen en verblijf bij een koppel waarvan de vrouw verslaafd is aan het bakken van allerlei koekjes en gebak. Ik blijf er natuurlijk weer langer dan gepland hangen en verken er de kusten, het nabije nationaal park en het laguna negra (het zwarte meer). De storm heeft klaarblijkelijk ook lelijk huisgehouden in de zeeleeuwkolonies. Vele jonge zeeleewen liggen dood op het strand. De zwarte gieren doen er zich te goed aan. Met de bus is het maar 1 uur tot de Braziliaanse grens in Chuy. De bus stopt gelukkig speciaal voor mij om bij de Uruguyaanse douane een uitreisstempel in mijn paspoort te laten zetten. De buschaufeur loopt met me mee terwijl iedereen in de bus rustig wacht. Het is al donker als ik word gedropt in Chuy. Dit grenststadje blijkt niet echt de gezelligste plek om een zondagavond door te brengen. Wrakken van auto's zigzaggen met veel lawaai door de hoofdstraat met chauffeurs die duidelijk onder invloed zijn. Ik pak voor alle zekerheid toch maar de taxi naar de Brazilaanse douanepost. Zonder al te veel problemen krijg ik een inreisstempel, terwijl ik met mijn ander oog de taxi in de gaten houd want de man heeft al mijn spullen in de koffer. Bovendien moet hij mij nog naar de busterminal brengen om daar de bus te nemen naar Porto Alegre in Brazilië. Uiteindelijk zet hij mij propertjes af aan de terminal. De terminal is gewoon een luifel in één van de zijstraten van Chuy. Er zitten 2 vrouwen op de grond, goed verscholen in de hoek van de busterminal. Eén komt uit Londen en een andere uit Moskou. Ze doorkruisen al 6 maanden samen Zuid-Amerika. Ze zijn al blij dat ik ook de bus neem en met wat meer personen voelen we ons toch iets veiliger in dit speciale grensdorp. Na anderhalf uur komt de bus bij de terminal. Ik vraag een ticket maar kan blijkbaar niet betalen met dollars. Ze verwijzen me naar een plek op straat voor het casino waar ik mijn laatste dollars kan inwisselen voor Braziliaanse reales, de Braziliaanse muntéénheid. Buiten voor het casino staat in de nacht een man met een pak geld waar ik mijn dollars kan wisselen. Ik loop met het geld terug naar de terminal en ben juist op tijd terug om de bus te nemen. Het ééngemaakte Europa heeft toch ook wel zo zijn voordelen, denk ik bij mezelf. In Porto Alegre neem ik de volgende bus naar Florianopolis een eiland voor de kust van Brazilië, enkele honderden kilometers onder Rio de Janeiro. In tegenstelling tot de ruige westerndorpen van Uruguay oogt dit stuk van Brazilië opmerkelijk rijk. Ik ga snel naar het veel rustigere zuiden van het eiland en verken de volgende dagen de stukken subtropisch Atlantisch woud. De eerste dag tracht ik de bergketen van het eiland met een aantal onervaren hikers van het hostel over te steken. Ik heb een vaag plannetjes en kompas bij maar na een uur blijken we al zwaar verdwaald in de jungle. We gaan dan maar naar beneden op kompas want verder dan 10 m kan je in dit bos toch niet kijken. We komen uiteindelijk aan een meer en trachten langs de oever terug te lopen om enkele km verder de bus terug te nemen. De pootafdrukken langs de oever in de vorm van klauwen vallen me op maar ik zeg maar niets. Later zoek ik in het hostel meer informatie op over dit meer. Het blijken dus een soort alligator. Niet echt gevaarlijk voor de mens maar toch is het niet aangeraden om langs de rand van het meer te wandelen. In tegenstelling tot het ecologisch kerkhof van Nieuw Zeeland lijkt dit hier wel de ark van Noach. Gieren, fregatvogels, otters, ijsvogels, alle soorten vlinders, rivierkreeftjes, kolibri's, volgespinnen... . Door de economische groei is de ontembare Vlaamse bouwwoede echter ook overgewaaid naar Brazilië. Enige vorm van logica inzake ruimtelijke ordening valt hier dan ook soms ver te zoeken. Men bouwt er rustig op los zelfs in beschermde natuurgebieden. Misschien moeten ze over 10 jaar de term 'regenwoud' omvormen naar ´woonregenwouden´ zoals in de gemeente Essen waar onze creatieve politici de oorspronkelijke bossen hebben omgevormd tot 'woonbossen' om de bebouwing te regulariseren. Ik die dacht dat een bos voornamelijk diende voor bomen en plaatselijke flora en fauna ben blijkbaar nog van de oude stempel. Alles evolueert blijkbaar. Ondertussen heb ik nog paar andere memorabele avontuurlijke tochten in de jungle achter de rug maar dat houd ik voor later. Ondertussen zit ik reeds terug in het uiterste noorden van Argentinië en wacht me de grote trek naar het uiterste zuiden (Ushaia). Groetjes en tot de volgende.