Beste wensen voor 2009

Dag vrienden en vriendinnen,


Allereerst wil ik starten met de beste wensen voor het jaar 2009 en ...
hopelijk heb ik jullie voor de rest van deze trip nog wat interessants te vertellen. De reacties op mijn berichten geven mij de motivatie om te blijven schrijven. Dan heb ik tenminste toch het gevoel dat iemand dit leest.

Op 16 december heb ik de overzetboot samen met mijn auto van Wellington naar Picton (Zuidelijk eiland) genomen. De auto doet het nog steeds uitstekend en vooral op de overzetboot waren er opvallend weinig technische problemen. De 4 cowboys uit Texas van wie ik de auto gekocht heb wilden hem eerst met het schip naar de USA overbrengen. Misschien wordt dit nu wel Europa? Aangekomen in Picton heb ik in de Seqoia Lodge een leuke tijd gehad met een gast uit Londen die zijn werk zoals zo velen heeft opgezegd om de wereld te verkennen. Samen hebben we een grappig koppel Braziliaanse doctors en een Braziliaanse chirurg (ook allemaal werk opgezegd) ontmoet en hebben we ons enkele avonden bezig gehouden met iet wat domme actieve internationale gezelschapsspelletjes. Daar liep ook nog een zekere Manuel, een jonge zenuwachtige Duitser, rond ernstig op zoek naar werk en een goede en vooral goedkope auto. Maar tot grote wanhoop nog niet geslaagd is in zijn opzet.
In Picton heb ik bijna alle wandelroutes in de bergen verkent samen met een inboorling die ik in de morgen bij de start van een wandelroute ontmoet heb. We hebben samen de volledige dag door de bossen vol met boomvarens getrokken. Hij gaf zijn telefoonnummer voor het geval ik pech zou hebben in het Zuidereiland. Qua natuur en landschap had ik van het Noorder-eiland meer verwacht maar het Zuider-eiland lost op het eerste zicht op landschappelijk vlak de verwachtingen in. Ik verbleef een tijdje in de Marlborough Sounds een landschap van eilanden en fjorden en heb me ingehouden en heb tot hiertoe nog geen enkel eiland bezocht. Maar ben toch van plan om eens met de postbode de post per boot mee rond te brengen, kwestie van een mooi boottochtje te maken.
Je kan blijkbaar als toerist de postbode op de postboot helpen (eerst wel aanvragen op het postkantoor). Van Picton ben ik via een mooie kronkelige weg, met prachtige uitzichten over de verschillende baaien, naar Nelson getrokken. Nelson ligt te midden van de fruitstreek en kent een mediterraan klimaat. De patatten worden o.a. in de winter geplant, de tomaten groeien buiten en het hele jaar is er verse sla. Het gras voor de koeien (weliswaar zonder stal) groeit praktisch het hele jaar.
Naast de kerk van Nelson ondekte ik daar toevallig een klein groen plaatje met het opschrift Hamamelis x intermedia `Jelena`. Jawel, de varieteit van toverhazelaar die door Jelena de Belder in onze streek ontwikkeld werd.
In Nelson kwam ik terecht in een nogal rumoerig hostel met te veel Duitsers en een groene partybus in de achterste hoek van de tuin. Na de Duitse invasie van backpackers ervaren te hebben is het echt wel tijd om ergens onder te duiken tot eind januari/begin februari (einde toeristisch hoogseizoen). Er lopen hier genoeg van die gasten rond die 3 maanden de afwas doen in een hostel en dan een maand in een sneltreintempo alle toeristische atracties doen en denken NZ gezien te hebben.

Om deze toestanden te vermijden trek ik naar de boerenmarkt naast de brouwerij om te vragen of er ergens werk voor mij is. Toevallig is er bij de eerste boer aan wie ik het vroeg een kamer vrij en in ruil voor een voormiddag werk (groenten/fruit) kreeg ik onderdak en voedsel. Op zondag kom ik aan bij het huis van de boer. Zijn huis is opgetrokken uit een mengsel van stro en klei. Zijn huis is na zeven jaar nog niet af en de kinderen zijn bijna allemaal het huis uit. Geen nood dit is blijkbaar een universeel fenomeen. Ik ken ook zo'n mensen in Belgie, vertel ik hem. Het huis is voorzien van een composttoilet en het regenwater van het dak wordt zoals de families in Fiji gebruikt als drinkwater. Hij heeft een hele theorie genaamd `peak oil`, een theorie rond het einde van het olietijdperk die nogal wat aanhangers heeft in dit deel van Nieuw-Zeeland. De eerste avond licht Bruce zijn theorie toe en geeft me enkele boeken die ik moet lezen vooraleer ik zijn erf mag verlaten. Tijdens het werk op het veld hoorden we dat de regering in Belgie gevallen is. Bruce vraagt hoe dit komt en ik antwoord kort dat het al een tijdje niet goed gaat in Belgie. Als zijn huis volledig af is wil hij het samen met de rest van zijn eigendom verkopen. Het is een gezellige tijd bij Bruce en Lynn. Het eten is voortreffelijk en het werk afwisselend en gelukkig niet al te zwaar. Ik had een plan om maximaal een week te blijven maar zit hier ondertussen al twee weken. Er zijn echter nog zo veel andere dingen te bezoeken. Op zaterdagnamiddag 3 januari vertrek ik en word ik uitgenodigd op een kennismaking met de oudste gemeenschappelijke boerderij van Nieuw-Zeeland met een pacifistische grondslag. Na telefonisch contact is het ook hier weer mogelijk een tijd voor kost en woonst te verblijven in ruil vor deelname aan het werk
(zie ook riverside.orcon.net.nz.)
Kerstmis vieren we bij 25 graden met een barbecue aan de rivier met de uitgebreie familie van Bruce en Lynn. In plaats van een klassieke kerstkwis wordt het hier een rugbymatch tussen de nonkels en de tantes. Kiwi's zijn nogal een stuk sportiever dan de Belgen heb ik al gemerkt.Op tweede kerstdag leer ik tijdens een mountainbiketocht in Mapua bij de kust een blonde griet genaamd Sarah kennen. Ze vertelde mij dat ze een wijngaard heeft van ongeveer 1 ha hectare. Ik stelde haar voor om een week de wijngaard te onderhouden in ruil dat zij mij een week wil onderhouden (voor alle duidelijkheid voedsel en onderdak). Sarah gaat akkoord met dit voorstel maar eerst gaat ze naar haar ouders in Christchurch en vanaf 10 januari kan ik normalerwijze daar aan de slag. Ik ben benieuwd hoe dit afloopt (zie volgende aflevering). Ondertussen is het 1 januari en zit nog steeds bij Bruce en Lynn. Bruce bereidde als eindejaarsmenu een visschotel voor. Tijdens de maaltijd vertelt hij mij dat we haai in kokosnootmelk aan het eten zijn. De haai heeft hij trouwens zelf gevangen in zijn net. Het smaakt echt uitstekend. We zijn trouwens nog gaan op zee vissen met een net in dit volgens de toeristische gidsen uitstekend visparadijs. We kwamen echter terug met een half door krabben opgegeten visje, een gevangen blikje bier (merk extra gold)en een net van 20 meter vol zeewier. Met een dag kuiswerk als gevolg. In de eindejaarsnacht ben ik naar het centrum van Nelson getrokken en heb me daar uiteindelijk nog tamelijk goed geamuseerd. Bij het terugkomen moest ik nog blazen bij de alcoholcontrole onderweg. Maar ik kon gewoon mijn weg verder zetten. Het was op 1 januari zeer warm hier dus zijn we na de middag naar de rivier getrokken om te zwemmen. In alle rivieren kan je hier trouwens zwemmen en de kiwi's doen dit masaal na het werk. De kiwi's hebben het veel over hun oe of te wel overseaexperience. Ze keren echter allen terug naar NZ na hun buitenlands reis (meestal Europa) want ze vinden de levenskwaliteit in NZ beter dan in Europa. Velen van hen zouden in Europa niet kunnen leven en verkiezen NZ ook al verdienen ze hier een pak minder.

Groetjes en tot binnenkort.

Van reismoeheid absoluut nog geen sprake hier.